…

यो संसार नै यस्तै मान्छेहरु अरुको दुखका कुराहरु कथा सरह सुन्न चाहान्छन्…. तर बुझ्न चाहानन्… यसबाट सिक्न चाहानन्… बरु एकैछिन रमाइलो मानेर कठैबर भन्लान् तर त्यो बोली मात्र हो… सहयोग गर्नुहुन्छ भनि कसैले सोधे अनकनाउने छन्… धेरैबेर सोँच्ने छन् तर सहयोग गर्ने हातहरु कमै देखिने छ… कसैलाई दोष दिनु भन्दा आफु बलियो भएको राम्रो.. जिन्दगी नै संघर्ष हो त … संघर्ष गर्दा दुख त हुन्छ नी… कसैले दुख गरे अनुरुप फल छिटो पाउलानन् कसैले ढिला तर फल त पाँउछनन् नै… तर जसले मैले यति गरे अब यति पाउँछु भनेर दुख गर्छ त्यो जिन्दगीमा सँधै सिमित हुन्छ… उसले कुवाको बाहिरको संसारको परिकल्पनापनि गर्न सक्दैन वा भनौँ चाहान्न… अनि जिन्दगीभर निरास हुन्छ… अरुको ईष्या गर्छ… दुखी हुन्छ… अरुको प्रगतिमा उसलाई डाहा लाग्छ… र उसमा विभिन्न किसिमका रोग लाग्छन्… समय भन्दा पहिले बुढो हुन्छ… मनबाट पनि तनबाट पनि…

अरुको प्रगतिमा खुसी हुन नसकेपनि हामीले उसले गरेको प्रगति पछाडिको मिहिनेतको बारे जान्यौँ भने आफुलाई र आफ्नो जिन्दगीलाई केहि हद सम्म त्यस्तै प्रगतिको प्रतिक बनाउन सकिन्छ… बाँकी आफुले गर्ने मिहिनेत.. आफ्नो संघर्ष… दुख त छँदै छ… हार्नबाट डराउनु भएन नी… हारेकाहरु हुन् फेरि फेरि जित्न सिक्ने… नयाँ नयाँ विचार… नयाँ नयाँ पद्दतीको विकास गर्ने… नयाँ नयाँ सपना देख्ने ताकी आफुले गरिरहेको मिहिनेतमा नयाँ रङ्ग आवस… नयाँ जोष आवस… जिन्दगी भन्नु नै यहि हो…

सुख.. खुसी भन्ने कुरा त क्षेणिक हुन्छन्… एकैछिन बिहे गरेको छोरी मइत आए जस्तै आउँछ… र बाँकी समय त्यो खुसीको क्षेणको सम्झनामा जिन्दगी बित्ने हो… त्यो यादमा रमाउने हो… त्यसैले सपना देख्ने बानी बसाल्नु पर्छ… मिहिनेत/दुख गर्ने अठोट राख्नु पर्छ… जिन्दगी त्यसै स्वर्गमहि हुन्छ…